Alone in a destoyed World

Onderwerp: Alone in a destoyed World zo dec 18, 2011 3:53 am

Alleen en langzaam liep Sybill over een klein eiland, wat vlakbij het hoofdeiland van Snippereiland lag. Haar ogen keken snel en schichtig om zich heen en ze lette op iedere meter. Er konden hier misschien vijanden in de buurt schuilen, wachtend totdat ze haar verdediging zou laten zakken. Zuchtend stopte ze even, ze richtte haar koude blik op de natuur rondom haar. Was ze voorbestemd om dit te doen? Ze wist dat iedere Skylander een hekel aan haar had, ze had ooit de draken bedrogen. Maar wat kon ze eraan doen? Ze werd gedwongen door hém! Kwaad kneedde ze de grond onder haar donker paarse poten en klemde haar kaken op elkaar. Nee! Misschien hoorde ze hier niet, kan ze beter naar Koas gaan, die begreep wel hoe ze zich voelde! Ze zou haar best doen om haar goede gevoelens te onderdrukken, ja, misschien was het beter om haar oude pad weer te volgen. Ze werd hier toch niet geaccepteerd, toch? Alleen kon ze niets, ze kon ook niet in zo'n groep komen, niemand wilde haar aan de goede kant. Altijd keken ze wel uit wanneer ze aankwam lopen. Nooit een keer, "Hoi, Sybill!" Nee, altijd mompelden ze achter haar rug geruchten over haar, hoe zouden ze het vinden als zij dat deed! maar ja, met wie? Woedend opende ze haar ogen weer en slaakte een grom. Ze deed een paar stappen naar voren en bekeek de ander eilanden voor haar. Allemaal brokstukken die rond zweefden en tegen elkaar aan botsten.. Ze zuchtte en zakte door haar poten, misschien moest ze er nog maar even over na denken.. Maar toen hoorde ze voetstappen, geschrokken keek ze op en zag vier Drow, een soort ninja's met rode speren in hun hand die echt veel schade toe brachten als ze je aanraakten, geschrokken sprong ze in de lucht en landde met een plof op de grond. "HELP!" Schreeuwde ze, ze had nog nooit gevochten met échte vijanden, alleen maar met schaapjes die makkelijk te verslaan waren. De Drow kwamen steeds dichterbij en zij werd met de seconde banger..

-Inkomen! Soren only!

Onderwerp: Re: Alone in a destoyed World di dec 20, 2011 1:50 pm

Op een hoger plateau zweefde Soren in volle snelheid van het ene zwevende brokstuk naar het andere. Iedere dag trainde ze hard, inclusief vallen en opstaan. Ze noemde zichzelf graag de elite van het luchtruim, maar sterk genoeg was ze nog lang niet. Vanaf de tragische dood van haar Portal Master waar ze als Skylander loyaal voor in dienst had getreden had ze het zichzelf aangepraat te trainen en te trainen tot ze erbij neer zou vallen. Soren bevond zich al in een fase van ontwikkeling waarin ze de schapen die nog zo leuk waren om op te jagen links liet liggen en voor de tegenstanders ging die het menens waren. Geen kinderspel meer. Het was tijd voor het echte werk. En driftig als ze was dacht ze vaak meer te kunnen en te willen dan in haar vaardigheden lag. Ze haatte zichzelf erom niet sterk genoeg te zijn als ze besefte dat ze iets niet aankon. Dat betekende voor haar automatisch een hardere training. Ze was haar eigen trainer, altijd al geweest. Forever flying solo. Vooral nu ze echt alleen was. Waar de andere Skylanders waren die voor haar Portal Master vochten wist ze niet. Verdwenen misschien. Niet dat ze echt een band met ze had opgebouwd.
Soren kwam tot stilstand bij de rand van een zacht op en neer deinend plateau. Haar adelaarachtige ogen fixeerden zich strak op het stuk plateau dat langzaam steeds verder uit haar bereik werd meegevoerd. Ze blikte de diepte onder haar even in. Haar klauwen tikten even nadenkend tegen de steenachtige ondergrond om de afstand in te schatten. De overkant halen zonder haar vleugels te gebruiken? Met gemak. Soren schuifelde een stukje achteruit, haar schrapende poten over het steen lieten stofwolken opwaaien. Ze vouwde netjes haar vleugels in. Voorzichtig met de linkervleugel, één van de slagpennen was laatst nog ernstig beschadigd geweest, en daar had ze nu nog af en toe last van. Ze schudde haar veren, haalde even diep adem. Toen nam ze een klein aanloopje en zette zich in een krachtige sprong van de rand af. Ze haalde weer opgelucht adem toen ze met een plof de overkant wist te bereiken. Een voldaan glimlachje sierde haar gelaat en met een schuine blik keek ze triomfantelijk omhoog naar haar linkervleugel. Al trainde ze vooral hard op het zweven en de flexibiliteit van haar vleugels; die leek ze toch niet altijd nodig te moeten hebben.
"HELP!" Soren hief met een ruk haar kop op bij de plotselinge kreet om hulp, haar gespitste oren recht omhoog gericht. Haar blik schoot naar beneden, waar ze op de grond van een klein eiland vier kleine gedaanten een vijfde zag bekrenken. De vijfde was anders dan de rest; paarsig, hoorns, klauwen, vleugels. Een draak.
Ze dacht er geen seconde bij over na en stortte zich in een flits voor de draak, waarna ze meteen haar snavel wijd opende om een snerpende roar uit te stoten en de Drow terug te drijven. Het klonk als het luide gekras van een roofvogel dat door merg en been ging. Met z'n vieren waren de Drow waarschijnlijk sterker, maar Soren was zo ijverig in het sterker worden dat ze zich zonder na te denken voor iedere tegenstander zou werpen - hoe sterk hij ook mocht zijn. Dat had haar al een zware verwonding aan haar vleugel gekost waar ze nu nog van aan het herstellen was, en ook nu leek ze iets te roekeloos te zijn geweest. De Drow deinsden er niet voor terug. Gefrustreerd kapte Soren haar snerpende gekrijs af en wierp een ernstige blik over haar schouder. 'Waarom rust je dan ook uit op een plek als deze?!' riep ze de ingezakte draak toornig toe, die in plaats van haar bij te staan ook niet op het idee leek te komen haar een helpende klauw te geven.

Onderwerp: Re: Alone in a destoyed World vr dec 23, 2011 6:05 am

Ze ontblootte haar scherpe tanden, kraste met haar donkere klauwen over de aarde. Ze probeerde alles om die verschrikkelijke Drow angst aan te jagen, maar het werkte niet. Ze deinsde niet achteruit als ze een kleine vonk uit haar bek liet ontsnappen, of als ze een kleine schijnbeweging maakte. De vier bleven maar bewegingsloos staan, hun speren in hun handen. Had ze nou maar verder gelopen toen ze de kans had gehad. Het leek wel alsof even de tijd stil bleek te staan, de rotsblokken die rondom haar zweefden, begonnen langzamer te gaan. De wind streek zachtjes langs haar geschubde lijf en ze sloot haar ogen. Misschien was het wel tijd om te gaan, haar aanvallen waren te zwak, ze zouden hoogstens één Drow kunnen doden. En dan zouden er natuurlijk nog drie over zijn, die haar met gemak uit zouden kunnen schakelen. Wie weet zou het niet té pijnlijk zijn, misschien zou het snel zijn afgehandeld. Ze opende haar ogen en zag weer die gezichten. Een withete woede vloeide in haar borst op, hoe durfden ze eigenlijk iemand in z’n eentje aan te vallen? Lafaards! Sybill siste even, maar het had geen enkele nut. Angst begon weer omhoog te kruipen naar haar borst, haar ogen flitsten van de ene naar de andere kant, maar de Drow hadden haar totaal ingesloten. Bijna wilde ze opgeven en door haar poten zakken, ze voelde een knoop in haar maag ontstaan en wenste dat ze maar meer had getraind. Ze was weer eens alleen, maar misschien zou dit niet zo lang zo blijven. Had haar lot haar in de steek gelaten? Had het geen zin om verder te gaan als niemand haar ooit aardig zou vinden. Ze was bijna vergeten dat ze geen enkele minuten geleden om hulp had geroepen. Een roar klonk van boven, Sybill voelde een klein vonkje hoop in haar borst opspringen, was dit haar redding? Een kleine grijns verscheen op haar gezicht, al die wanhoop was misschien wel voor niets geweest! Maar er was natuurlijk een kans dat dit juist de Drow zou helpen.. Nee, dan zou die niet nu pas aankomen. Dit was haar redding, anders kon gewoon niet! Had haar lot haar toch niet in de steek gelaten? Ze rekte haar hals uit om de bron van het geluid beter te kunnen bekijken. Een griffioen, met zwarte veren, stortte naar beneden, haar bek open gesperd, en geluidsgolven ontsnapten eruit. Maar net als de bedreigingen die Sybill net had gebruikt, haalde ze bijna niets uit. Sybill keek opzij om de griffioen, die net naast haar was geland, beter te bekijken. Ze had een gele bek en zwarte veren bedekte haar lijf, maar iets viel haar op, haar linkervleugel was beschadigd, alsof ze net nog had gevochten en er ook nog uit was gekomen. Sybill knikte dankbaar en richtte zich weer tot de vier Drow die voor hen stonden. “Waarom rust je dan ook uit op een plek als deze?” Hoorde ze de griffioen zeggen, verbaasd draaide ze haar kop weer. Ze voelde irritatie in zich opwellen en nam een grote hap lucht. Haar ogen brandde zich in het gezicht van haar ‘medestander’. “Denk je nou echt dat ik wilde dat dit zou gebeuren?” Gromde ze fel, ze kneep haar ogen toe en zwiepte een keer met haar staart, die eindigde in een scherpe punt. Tja, ze kon er wel wat mee vechten, maar of dat nu verstandig was, wist ze niet. Straks zou die beschadigd raken door die vervelende speren die de Drow hadden. Heel even keek ze om zich heen, de Drow hadden zich vreemd genoeg nog niet bewogen en staarde maar wat voor zich. Opeens herinnerde ze zich weer de angst die ze net nog had gevoeld, waarom kon zou nou niet een keer normaal reageren op hulp? Altijd wilde ze alles zelf regelen, solo gaan. Nu was haar kans om dit alles goed te maken, maar zou ze er wel mee om kunnen gaan? Zou zij haar nog willen helpen na die uitbarsting van haar. Nou, het moest wel, want de Drow hadden hen ingesloten. Ze draaide haar kop weer in de richting van de griffioen en zuchtte snel, om te verbergen dat ze zich nu wel een beetje schuldig voelde. “Nou, zullen we ze dan maar verslaan op de moeilijke manier of niet?” Weer draaide ze haar kop een beetje en zag hetzelfde resultaat, ze spande haar vleugels strakker om haar lijf en probeerde zich zo groot mogelijk te maken. Ze mochten niet weten dat ze bang was, dan zouden ze haar zwakke punten gemakkelijk kunnen vinden. Maar één ding viel haar wel op, het was niets aan de Drow, though, maar aan degene naast haar. Ze had haar niet in de steek gelaten, terwijl iedereen haar soort ontweek. Of was het gewoon een vergissing van haar? Had ze haar niet goed gezien en was in actie gekomen zoals ze voor elke andere Skylander had gedaan. Sybill kneedde de grond met haar klauwen en sloot weer eens een keer haar ogen om beter na te kunnen denken, was het niet beter om te accepteren hoe ze was? Kon ze maar beter op zichzelf gaan leven en niemand zijn kant kiezen, want niemand zou haar vast willen hebben. Of moest ze maar het beste van dit maken, wie weet zou dit wel eindigen in een eeuwige vriendschap, die alles goed zou maken? Dan zouden die twijfels ook niet langer in haar kop blijven, kon ze zich waardiger vertonen als ze terug kwam in de Ruïnes. Ze zag weer zo’n beeld voor zich, toen ze nog jong was. Zij, nog als jonkie, die allerlei kwade blikken werd gegund. Haar bekje dat een klein beetje openhing om iets te zeggen, maar het zwijgen werd opgelegd door een oudere, die haar wegschoof. Tranen rolden over de jonge Sybill’s wangen en ze boog haar kop en liep treurig weg. Zo was het altijd geweest, ze werd als tweederangs Skylander behandelt, alleen maar door haar verleden. Die vervelende twijfels hadden zich toen al genesteld in haar kop en bleven maar weer opdoemen op een bepaald moment. Zoals nu. Sybill schudde haar kop om die herinnering eruit te gooien, nog een keer zwiepte haar staart. De hoop die zich had gevestigd in haar borst was nog niet verdwenen en ze kon er maar beter gebruik van maken. Ze bleef strak voor zich uit staren, maar sprak tegen de griffioen; “Ik denk dat we maar rechtstreeks moeten aanvallen, ze verwachten het niet. Ik vind het vervelend dat ze al die tijd nog niets hebben gedaan. Alsof ze ons bestuderen.. Maar kan ik op je hulp rekenen? Trouwens, ik ben Sybill. Aangenaam kennis te maken op zo’n mooi moment.” Weer kwam er een grijns op haar gezicht tevoorschijn, ze spande haar spieren die al een tijd lang niet in actie waren gekomen. “Ik hoop dat we straks alles nog uit kunnen praten, als deze Drow ons niet eerst stoppen, maar het spijt me voor daarnet, ik weet niet wat er met me gebeurde, maar ik weet dat je vast wel wilt helpen. En ik hoop dat we hierna misschien vrienden kunnen worden.” Het was nu wel tijd om in de aanval te gaan. Niet voor haar of de griffioen, maar voor al het goede!

-Inspi-boost!

Onderwerp: Re: Alone in a destoyed World vr dec 23, 2011 5:15 pm

Op het eerste gezicht had Soren al gezien dat de donkergekleurde draak zich op z'n minst nog probeerde te verdedigen. Over de rand van het plateau fixeerde ze haar scherpe adelaarsblik op de kleine vonk die de draak tevergeefs uitstootte en vroeg Soren zich af welk element de ander met zich meedroeg. Er was nu geen tijd om na te denken - de vier Drow naderden de draak dichterbij, hun rode speren dreigend opgeheven. Al om al zagen de groene wezens er al bizar genoeg uit om zonder enige kennis van de monsters die in Skyland rondbanjerden te weten dat ze niet bepaald van het vriendelijke soort waren. Vier tegen één; dat was gewoon niet eerlijk. Soren schatte de draak in level nog niet bijzonder hoog in. Een beginneling, net als zij, maar misschien iets sterker. Allevier de Drows zou de draak niet aankunnen, en evenmin kon zij dat. Maar ze moest het hoe dan ook proberen. Al wist ze niet of de onbekende draak aan de kant van de Skylanders stond, ze kon niet niks doen en toekijken hoe de hulpeloze gedaante onder haar ten onder ging. Dat zou ze zichzelf nooit vergeten. Soren wist hoe het was om in de steek gelaten te worden en te boeten voor je eigen zonden. Het was allemaal te danken aan een vloek die over haar was uitgesproken en die ervoor zorgde dat de jongen die ze ooit zou krijgen in plaats van op te groeien tot haar zoons en dochters het proces omgekeerd ondergingen en uiteindelijk weer eindigden in hun ei. Het was dat ze nog lang niet nadacht over nakomelingen, maar als het erop aankwam brak het haar hart. Reden genoeg om de weerloze draak ten hulp te schieten. Naar beneden schieten ging iets moeizamer met die gewonde vleugel - ze raakte steeds een beetje uit balans - maar ze slaagde erin zichzelf tussen de draak en de Drow neer te werpen en een snerpende kreet te slaken om de agressieve wezens terug te dringen. Dat laatste had geen effect. En haarzelf tot de draak wenden leek ook geen zin te hebben. “Denk je nou echt dat ik wilde dat dit zou gebeuren?” Ze werd bits afgesnauwd alsof ze zich zojuist aan de kant van de Drow gesteld had. Met een ernstige uitdrukking op haar vogelachtige gelaat zette Soren een paar stappen achteruit, haar scherpe gele ogen op de vier monsters voor hen gericht. Ze reageerde niet op de reactie van de draak. Daarvoor hield ze zich teveel bezig om de Drow strak in de gaten te blijven houden. Haar blik gleed van het ene groene gelaat naar het ander, klaar om te vertrouwen op haar reflexen en weg te springen en aan te vallen als het moest. Haar zwartblauwe leeuwenstaart zwiepte bedenkelijk heen en weer. De eerste de beste Drow die ook maar de geringste beweging met zijn speer zou maken..
Als griffioen zijnde had Soren een ruim blikveld, - haar ogen stonden immers aan de zijkanten van haar kop, van elkaar gescheiden door haar scherpe snavel - en daardoor kon ze vanuit haar ooghoeken opmerken hoe de draak haar even kort zijdelings bekeek. Soren keek haar niet terug aan. Daar was nu geen tijd voor.
Inmiddels hadden de Drow hen ingesloten: met z'n vieren belemmerden ze ieder een mogelijkheid voor een uitweg, en oneerlijk als het was vond Soren de situatie nog benauwender geworden. “Nou, zullen we ze dan maar verslaan op de moeilijke manier of niet?” hoorde ze de draak achter zich zeggen. 'Iedere manier is een optie,' stemde Soren er mee in. Ze draaide haar kop nauwlettend in de richtingen van de Drow en spreidde demonstratief haar brede vleugels. Dienend als een poging tot een falend schild, en tevens ter afschrikking. De lange veren van haar linkervleugel trilden even zachtjes. “Ik denk dat we maar rechtstreeks moeten aanvallen, ze verwachten het niet. Ik vind het vervelend dat ze al die tijd nog niets hebben gedaan. Alsof ze ons bestuderen.. Maar kan ik op je hulp rekenen?" Met een klein grijnsje op haar snavel wierp Soren een vastbesloten blik over haar schouder naar de draak. 'Je kunt op mijn hulp rekenen,' verzekerde ze haar plechtig. "Trouwens, ik ben Sybill. Aangenaam kennis te maken op zo’n mooi moment.” Mooi moment, inderdaad. Maar niet de laatste kennismaking die ze beiden mee zouden maken - zeer zeker niet. Zo wilde ze nog niet eens denken. Een vriendelijke glimlach brak door haar ernstige uitdrukking heen toen ze de draak - Sybill - weer aankeek. 'Soren,' stelde ze zich misschien iets te opgewekt voor de benauwde situatie voor. “Ik hoop dat we straks alles nog uit kunnen praten, als deze Drow ons niet eerst stoppen, maar het spijt me voor daarnet, ik weet niet wat er met me gebeurde, maar ik weet dat je vast wel wilt helpen. En ik hoop dat we hierna misschien vrienden kunnen worden.” Soren staarde Sybill even zwijgend aan. 'Natuurlijk,' antwoordde ze zacht. Ze liet weer een klein glimlachje doorschemeren. 'Eens een Skylander; altijd een Skylander,' voegde ze er iets serieuzer aan toe. 'We overleven dit en kunnen het navertellen. Vertrouw me op mijn woord!' Meteen na haar woorden stampte Soren resoluut met haar poten op de grond en wist door de impact van de klap een luider gekrijs uit te stoten in de richting van één van de Drow. Ze schuifelde al krijsend langzaam om haar as om de wezens zoveel mogelijk schade toe te brengen, en als Sybill ook haar elementale krachten in de strijd gooide konden ze dit vast en zeker wel doorstaan. Samen.

Onderwerp: Re: Alone in a destoyed World za dec 24, 2011 11:23 pm

Sybill keek nog steeds gespannen toe, haar groene ogen flitsten nog steeds af en toe van de ene naar de andere kant. Nog steeds hadden die vreselijke Drow niets gedaan en werden haar zorgen met de seconde erger, wat als ze op iets aan het wachten waren? Een teken van een hogere rang, om hen aan te vallen of op meer versterken. Maar waarom zouden ze dát nodig hebben? Het was al vier tegen twee, kon het dan nóg erger? Maar toch had ze het gevoel dat de Drow er misschien een eerlijk gevecht van wilde maken. Alsof ze wilde dat zij de eerste zet zouden maken. Haar mondhoeken trilden bij die gedachten. Als dat maar waar was, vroeger waren ze wel zo goedaardig geweest, maar nu zaten ze bij Kaos. Even haatte ze zichzelf, ze had nog geen paar minuten geleden gedacht om zich bij hem aan te sluiten. Nee, dat was verleden tijd. Zelfs als de Skylanders haar niet zouden accepteren, dan wilde ze alles voor het goede gaan doen. Door deze Drow wilde ze niet meer slecht zijn, da was haar verleden misschien geweest, maar daarom heette dat nu ook het verleden! Even lette ze niet op, wat als gevolg had dat ze bijna het antwoord had gemist van de Skylander naast haar. 'Iedere manier is een optie,' De griffioen spreidde haar vleugels, Sybill zag dat de Drow geen enkele Drow zich bewoog, alsof ze erop waren getraind zo stil te zijn en op niets te reageren. Sybill liet weer snel haar blik zakken naar haar klauwen, zelfs nu ze met iemand was konden ze dit nog niet aan. Maar toch voelde ze dat vlammetje van hoop voortgaan in haar borst, alsof het haar wilde helpen dit gevecht te winnen. Ze zag de blik van de griffioen op haar vallen, een grijns was te zien op het gezicht. 'Je kunt op mijn hulp rekenen,' Dat was wel logisch, omdat ze toch samen in de val zaten. Sybill liet haar mondhoeken wat omhoog gaan, maar vrolijker dan dat kwam het maar niet. Ze zaten nog steeds in deze situatie, waaruit het bijna onmogelijk was te ontsnappen. Sybill nam een grote hap lucht en probeerde al haar energie bij elkaar op te hopen, met haar ogen gesloten probeerde ze alle mogelijke uitwegen te vinden. Maar het enige wat nog het beste klonk was hetgeen dat ze juist zou willen mijden. Vechten. Nee, het moest maar. Sybill wilde niet denken aan de dood, het was het enige wat haar angst bracht –niet aan denken dat haar element ‘Ondood’ is..- en haar soms rillingen over haar rug liet ontstaan. Weer zag ze een glimlach ontstaan op het gezicht van de griffioen. 'Soren,' Haar stem was wat opgewekt, wat een beetje vreemd was voor deze situatie, maar Sybill kon het wel even doen met dit. Sybill knikte een beetje stijfjes, om bij de Drow geen argwaan op te wekken. Weer liet ze haar witte tanden zien, en hief ze dreigend een voorpoot op, die ze vervolgens weer kalm neerzette. 'Natuurlijk, eens een Skylander; altijd een Skylander,' Weer knikte Sybill en liet ook een kleine glimlach zien, misschien was dit toch niet voor niets geweest. Misschien zou dit toch wel eindigen in een goede vriendschap, een die niet verpest werd door haar of iemand die bang voor haar was. 'We overleven dit en kunnen het navertellen. Vertrouw me op mijn woord!' Soren kwam meteen na die woorden in actie, Sybill greep de grond onder haar stevig vast met haar voorpoten en keek even toe. Ze vergat even wat ze nu ook al weer moest doen, en toen ze zag dat Soren in de rondte ging draaien, al krijsend, greep ze haar kans. Met een slag van haar vleugels kwam ze van de grond los en liet een regen van elektrische vonken los op de Drow. Sissend landde ze keurig neer op de grond en kon nog net een van die gevaarlijke speren ontwijken. Met een krachtige duw kwam ze op haar achterpoten te staan en sloeg wild met haar poten in het rond, hopend een van die vervelende Drow te raken. Haar staart zwiepte achter haar, in het geval eentje zo slim was om haar stiekem van achteren aan te vallen. “Kom maar op!” Brulde ze kwaad, maar ogen vielen naar rechts, een Drow was zojuist opgestaan en rende recht op haar af. Een kwade grijns speelde rond haar lippen en met een soepele beweging dook ze naar links om zijn aanval te ontwijken. Ze opende haar bek om weer een stroomlading te laten ontsnappen, maar werd op haar linkerflank geraakt. Pijn schoot door haar lichaam en ze kneep haar ogen dicht. Een tweede Drow had zich stiekem naar haar onbeschermde linkerkant begeven en had haar geraakt. Woedend stond ze op en probeerde niet te veel druk op haar zij te leggen. Twee Drow, allebei bewapend en gevaarlijk, kwamen haar kant op. Eén recht voor haar en één aan haar linkerkant. Weer spreidde ze haar donker vleugels en begaf zich op haar achterpoten. “Val me dan maar aan!” Siste ze en begon weer haar bliksem aanval op te laden, steeds minder tijd was er om ze te verslaan. En toen ze voelde dat ze er klaar voor was, richtte ze de aanval op de Drow die recht voor haar stond. Witpaarse bliksemvonken werden volop in zijn gezicht en lijf geschoten, heel even was alles stil en had ze even de tijd om rustig adem te halen. Ze zag hoe de Drow verdween, verslagen of stiekem gevlucht, ze wist het niet, maar er was er één weg. Maar de andere stond nog steeds, met speer geheven, aan haar linkerkant. Nog net op tijd kon ze weg duiken, ze voelde de grond onder haar trillen toen de speer de aarde raakte. Net toen ze weer een aanval op hem wilde richten, voelde ze een hevige pijn ontstaan in haar zij, ze probeerde het te negeren, maar de wond liet het niet toe. “Nee,” Zuchtte ze vermoeid. “Ik mag Soren niet in de steek laten.. Ze accepteert me zoals ik ben!” Het laatste gaf het vlammetje hoop in haar borst een oppepper. Moeizaam sloot ze haar ogen en probeerde haar kop leeg te maken van al die moeilijke en vervelende gedachten. Nog één Drow te gaan en dan was ze klaar, dan konden zij en Soren het allemaal uit praten. Ze hief haar voorpoot op, maar de pijn wilde dat niet toelaten. Met nog één oog dichtgeknepen keek ze toe hoe de Drow langzaam naderde. Was ze hier nou maar nooit gekomen. Was ze maar bij de Ruïnes gebleven, dan was ze nu veilig en was Soren haar nooit komen redden. Als ze nou maar had geluisterd naar iedereen. Had ze dat nou maar gedaan..

» Magic Pets, Welcome to our world